Όπως μου είπε ένας συγγενής μου:
-"Ηρέμησε τώρα που πέρασαν αυτά και κοίτα να μπεις ξανά στην θέση μου"
Απάντησα:
-"Δεν πάτε όλοι να γαμηθείτε τεμπέληδες και μάγκες τού πουθενά"
Από τότε δεν μιλήσαμε
Δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω γι'αυτό.
Τι περιμένω?
Τους άλλους μήπως να μου πουν "Ξεκίνα";
Μιλάμε εδώ μέσα πολλά άτομα και δεν έχουμε "social networking".
Τι σκατά...
Μα τι σκατά...
Μιλάμε και μόνο μιλάμε.
Θέλουμε το ίδιο, βλέπουμε το ίδιο.
Είμαστε όλοι ένα. Ας γίνουμε σφαίρα λοιπόν. Ας μην κρίνουμε για να μήν κρινόμαστε.
Αν δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι συλλογικά γιατί περιμένουμε τους άλλους τότε να κάνουμε κάτι ατομικά.
Να το ακούσουν όμως όλοι. Ένα κρακ!!! Να σπάσει την σιγή. Μόνο αμάξια ακούω έξω.
February 17, 2009 at 11:22 AM
Για να φτασουμε στο συλλογικο που ζητας, πρεπει να ξεκινήσουμε από το ατομικό. Να ανοίξουμε χαραμάδες μπας και μας δει λιγο το φως..
February 17, 2009 at 4:34 PM
February 17, 2009 at 9:21 PM
Εσυ τις βλέπεις ανοιχτες αραγε;
Ο Jimmy Kane γραφει: Μιλάμε και μόνο μιλάμε.
Θέλουμε το ίδιο, βλέπουμε το ίδιο.
Είμαστε όλοι ένα.
Αυτο ειναι το θεμα. Δεν ειμαστε ενα και δεν θα γινουμε μεχρι να ανοιξουμε χαραμαδες πρωτα στον εαυτο μας.
February 17, 2009 at 10:20 PM
Σίγουρα σε τελική ανάλυση το σημαντικό είναι πως το χειρίζεται και αυτό ο άνθρωπος , άρα ξαναγυρνάμε και κάνουμε κύκλους γύρω απο τον βασικό ρυθμιστή των καταστάσεων και τον πρωταγωνιστή , που είναι ο άνθρωπος.
Μόνο αλλάζοντας τον άνθρωπο αλλάζουν και όλα τ΄αλλα, αλλιώς η αλλαγή θα είναι στο επίπεδο της επιλογής του ενος ή του άλλου προϊόντος.
February 19, 2009 at 2:36 AM
Μεγάλο προβλημα.
February 24, 2009 at 7:43 PM
Δεν λέω να βγούμε να τα κάψουμε αλλά ρε παιδιά ούτε μια μαζική διαδήλωση (ειρηνική η μη) δεν γίνετε πια, πως η σαπίλα θα ακούσει την φωνή μας ? Μήπως έχουν δίκιο όσοι λένε ότι το Internet μας κάνει αντικοινωνικούς?
Γιατί πράγματι παρόλο την ηλικία μου (40+) είμαι πολύ μπερδεμένος, βλέπω την πατρίδα μου να έχει κυβερνηθεί και να κυβερνείται και σήμερα από λαμόγια από καθίκια, από ανιψιούς, από υιούς, από κόρες, ξαδέλφια, κουμπάρους, βολευτάκιδες, άσχετους προς διοίκηση, ανθρώπους που υποτιμούν την νοημοσύνη μας, φασιστοειδή και άλλους πολλούς.
Αλλά δεν βλέπω κανένα φως από πουθενά.
Η πέννα , τα πλήκτρα , το χιούμορ, η τέχνη ίσως δεν είναι αρκετά πλέον να τους πολεμήσει μπορεί κανείς να με βοηθήσει και να μου πει πως μπορούμε να τα αλλάξουμε όλα αυτά και πως θα διαφυλάξουμε το αύριο των παιδιών μας.
February 25, 2009 at 2:38 AM
Τίποτα δεν κάνουμε. Απλώς μιλάμε.
Αυτό έχει τα καλά και τα κακά του.
-Μπορεί να "ξυπνάμε" ανθρώπους και να προβληματιζόμαστε...
-Μπορεί να γνωρίζουμε ανθρώπους που έχουμε τις ίδιες απόψεις..
-Μπορεί να συμφωνούμε ,να διαφωνούμε και να μιλάμε επί ώρες...
¨Όπως είχε πει ένας από τους αγαπημένους μου (συγγραφέας):
"¨ένα κείμενο μπορεί να διασκεδάσει μπορεί να δώσει βάσεις για καλυτέρους ανθρώπους αλλά δεν μπορεί να κολλήσει ένα κομμένο χέρι ενός ανθρώπου."
Και άλλο ένα:
"Κανονικά δεν πρέπει να 'χουμε παράπονο
Καλή κι εγκάρδια η συντροφιά σας, όλο νιάτα,
Κορίτσια δροσερά - αρτιμελή αγόρια
γεμάτα πάθος κι έρωτα για τη ζωή και για τη δράση.
Καλά, με νόημα και ζουμί και τα τραγούδια σας
Τόσο, μα τόσο ανθρώπινα, συγκινημένα,
Για τα παιδάκια που πεθαίνουν σ' άλλην ήπειρο
για ήρωες που σκοτώθηκαν σ' άλλα χρόνια,
Για επαναστάτες Μαύρους, Πράσινους, Κιτρινωπούς,
Για τον καημό του εν γένει πάσχοντος Ανθρώπου.
Ιδιαιτέρως σας τιμά τούτη η συμμετοχή
Στην προβληματική και στους αγώνες του καιρού μας
Δίνετε ένα άμεσο παρών και δραστικό - κατόπιν τούτου
Νομίζω δικαιούσθε με το παραπάνω
Δυο δυο, τρεις τρεις, να παίξετε, να ερωτευθείτε,
Και να ξεσκάσετε, αδελφέ, μετά από τόση κούραση." -Μανόλης Αναγνωστάκης, Νέοι της Σιδώνος, 1970. Από τη συλλογή Ο στόχος (1970)-
Είναι εμπνευσμένο από ποίημα του Καβάφη, νέοι της Σιδώνος 400μ.χ.
Στύβω που λές το μυαλό μου να σκεφτώ τι μπορούμε να κάνουμε...
Έχω μερικές ιδέες αλλά είναι πάντα περίεργες....