Ντρέπομαι για έμενα.

Είμαι άνθρωπος και ντρέπομαι γι αυτό. Όλα τα καταστεφω για να δημιουργήσω. Τουλάχιστον αυτό το ψέμα λέω στον εαυτό μου. Φτιαχνω πράγματα που δεν με βοηθάνε αλλά μπορώ κ βρίσκω λόγους για να ονομάζω βοήθεια την ύπαρξη τους. Ζω σε μια πραγματικότητα που με κάνει κάθε μέρα να φοβάμαι για αυτήν. Να φοβάμαι μήπως κάποιος μου πει πως δεν είναι αληθήνα όλα αυτά, ότι πλέον είμαι πολύ μακρυά από εμένα.
Δεν μοιραζομαι τίποτα. Ούτε με τα αλλα όντα ούτε με το είδος μου. Όλα τα μαζεύω μέσα μου για να μην τα χάσω. Φυλακιζω κάθε στιγμή, κάθε μέρος και όλες μου τις αναμνήσεις για μια προίκα που δεν στοχεύει πουθενά.
Γράφω εδώ και το ξέρω ότι είναι μόνα τους τα λόγια μου. Είμαι τόσο μοναχός και όχι από ανθρώπους.
Βλέπω δεν είμαι χαζος. Όλα γύρω μου μοιράζονται, γνωρίζονται κ αγαποιουντε. Εγώ όμως ούτε τον εαυτό μου δεν ξέρω νε αγαπώ.
Δεν μπορώ άλλο να βλέπω να καταστεφουμε χωρίς την γνώση μας, αλλά με τις πράξεις μας, ότι υπάρχει γύρω μας. Βλέπω να το κάνουμε με την θέληση μΑς για τον φόβο μας.
Ένα φόβο που δεν είναι αληθινός και οποίος το ξέρει νοιώθει μόνος. Πολύ και πραγματικά γιατί δεν επιζητα κάτι από κάποιος απλώς δεν φοβάται.
Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν κανένας ακούει εκεί εξω. Αν κανένας ελπίζει να ξεπεράσει το εγώ του κ να μάθει να ζει. Όχι όπως εγώ γιατί δεν ζω. Δεν ζω κ δεν έχω ζήσει.
Κάθε μέρα που περνάει μυριζω την φύση, τον αέρα κ τα ζώα. Όλα είναι τόσο όμορφα. Και εγώ παραμενω μακρυά τους. Μένω εδώ και όχι εκεί που είναι όλα αυτά. Και αυτό με ραγίσει κάθε μέρα. Κοιτάζω τον εαυτό μου και ξέρω ότι χανομαι. Χανω την ζωή και την βλέπω να περνάει από δίπλα μου.

Έχω χάσει την πίστη μου στον άνθρωπο. Δεν μπορώ να μας κοιταω να φονευουμε ότι υπάρχει ζωντανό γιατί θελουμε να τρώμε στο τώρα κ στο μέλλον λες και θα ζήσουμε για πάντα.
Όταν έρχεται η νύχτα πέφτει πάνω μου το βάρος των πραγμάτων που έχω κάνει και δεν εχω κάνει την ημέρα.
Κάθε στιγμή καταναλωνω πράγματα που δεν μου ανήκουν και τα βαπτιζω δικά μου για να το ξεχάσω.

Αυτό είναι ο άνθρωπος;